Όσοι βρίσκονται στην άκρη του γκρεμού, συνήθως, ψάχνουν από κάπου να πιαστούν. Ψάχνουν ένα χέρι, μια φωνή, μια προσδοκία, μια ελπίδα εξ ουρανού, μια ψευδαίσθηση έστω, ένα νεύμα, που να τους καλεί σε μια ανοιχτή αγκαλιά.

Οι περισσότεροι. Γιατί υπάρχουν και πολλοί που απλώς αφήνονται να κυλήσουν. Είν’ αυτοί που, όταν έρθουν οι διασώστες, αν έρθουν, κρύβονται για να μην τους εντοπίσουν. Είναι περίεργο, αλλά έχει και μια γλύκα η άβυσσος. Υπάρχει μια σχέση ερωτική με την αυτοκαταστροφή.

Αν συναντήσεις έναν τέτοιον άνθρωπο, μη γελαστείς κι επιχειρήσεις να τρυπήσεις την ψυχή του. Η άκρη του γκρεμού είναι προσωπική του υπόθεση. Δεν σε αφορά.

Κι επειδή δεν φτάνει εκεί κανείς από τη μία μέρα στην άλλη, υπάρχει μακριά διαδρομή, μην ανοίξεις κουβεντούλα για τα κακώς κείμενα. Εκείνος, αν θέλει, θα σου πει.
Και σίγουρα θα ψεύδεται στα περισσότερα απ’ όσα θα σου αραδιάσει…