Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των μετακομμουνιστικών βαλκανικών χωρών, όπως η Ρουμανία, η Σερβία και η Βουλγαρία, είναι η πηγή της νομιμοποίησης των ακροδεξιών κομμάτων. Επειδή τα σημαντικότερα ακροδεξιά κόμματα αντλούν τη νομιμοποίησή τους από την ίδια την κομμουνιστική περίοδο, η κομμουνιστική κληρονομιά είναι υψίστης σημασίας για την κατανόηση των διαστάσεων τόσο της προσφοράς όσο και της ζήτησης της υποστήριξης των ακροδεξιών κομμάτων σε αυτές τις χώρες. Αυτή η συνεργασία μεταξύ των δύο άκρων μπορεί να ερμηνευθεί ως ανησυχητικό φαινόμενο όσον αφορά τις προοπτικές εκδημοκρατισμού.

Επισημαίνοντας ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένο φαινόμενο, ο Παπασαραντόπουλος κάνει συγκριτικές αναφορές στην Ελλάδα, η οποία επίσης βίωσε έναν συνασπισμό μεταξύ απίθανων συντρόφων, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΑΝΕΛ, το 2015, κατά τη διάρκεια της κορύφωσης του ευρωπαϊκού λαϊκισμού. Τελικά, όμως, οι συνασπισμοί αυτοί δεν είχαν διάρκεια. Αντιθέτως, οι «φαιοκόκκινες» συμμαχίες μπορεί να συνέβαλαν στην παρακμή της ακροδεξιάς στα μετακομμουνιστικά Βαλκάνια: ο αναχρονιστικός χαρακτήρας της ακροδεξιάς στις χώρες αυτές και η προσκόλλησή της στο παρελθόν καταδικάζουν τα ακροδεξιά κόμματα στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος…

(Από τον Πρόλογο της Δάφνης Χαλικιοπούλου)