Που όσο κι αν δεν μπορείς να τη δεχτείς, πρέπει, όμως, να την αντιμετωπίσεις;

Πώς να οδηγήσεις τον δικό σου αγαπημένο άνθρωπο στην τελική έξοδο, χωρίς αυτός να χάσει τον εαυτό και τον αυτοσεβασμό του, και χωρίς κι εσύ να χάσεις την ψυχή και το κουράγιο σου;

Η ζωή μας δεν τελειώνει πάντα ομαλά, και δεν τελειώνει συγχρονισμένα. Κάποιος θα φύγει πιο νωρίς, κάποιος θα μείνει πίσω για να αντιμετωπίσει το πένθος και τη βαριά απώλεια.

Γίνε εσύ το στήριγμα αυτό που όλοι επιζητούμε στη δύσκολη στιγμή, γίνε εσύ ο εμψυχωτής του αγαπημένου που φεύγει. Όσα δίνεις την ώρα του πόνου, γίνονται μεγάλη ανταμοιβή την ώρα της απώλειας και του κενού της μοναξιάς, όπως με απέραντη τρυφερότητα και αγάπη μάς διδάσκει, για μια ακόμη φορά η Ιζαμπέλ Φιλιοζά, μέσα από τη δική της οδυνηρή εμπειρία απώλειας του συντρόφου της.