Η ελληνική κρίση αποδείχθηκε το σημαντικότερο πρόβλημα στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τουλάχιστον έως το 2010. Τρία Μνημόνια Κα­τανόησης υπεγράφησαν από ελληνικές κυβερνήσεις κατά την περίοδο 2010- 2018. Ενείχαν πολιτικές λιτότητας, οι οποίες, καίτοι διαρκώς παρουσιάζονταν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ ως θεραπεία, μονόδρομος και αντικει­μενική εξέλιξη των πραγμάτων, δεν είχαν το αποτέλεσμα που οι εισηγητές τους ευαγγελίζονταν. Η ανάλυση ομιλιών που εκφωνήθηκαν από τους πρω­θυπουργούς και τους υπουργούς Οικονομικών των ελληνικών κυβερνήσεων σε κρίσιμες ημερομηνίες διατρανώνει την ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού στο σχετικό Λόγο. Η έννοια της ηγεμονίας –υπό γκραμσιανούς όρους– επι­τρέπει στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές να επανέρχονται ως άνευ αντιπάλου στρατηγικές επιλογές για την επίλυση των προβλημάτων που οι ίδιες δημι­ούργησαν. Διά της ανάλυσης Λόγου υπογραμμίζονται τα στοιχεία που την καταδεικνύουν και διερευνάται η πιθανή ιδεολογική σύγκλιση των κειμένων, παρά την εκφορά τους από διαφορετικών ιδεολογικών καταβολών και κομ­μάτων πολιτικούς. Σκοπός του εγχειρήματος είναι να παρουσιάσει ένα ευρύ θεωρητικό πλαίσιο γύρω από το νεοφιλελευθερισμό και τις κρίσεις του και να ερευνήσει την κατίσχυση της συγκεκριμένης ιδεολογίας στους Λόγους των ιθυνόντων πολιτικών προσώπων κατά την προσπάθειά τους να πείσουν τη Βουλή και την κοινή γνώμη να εγκρίνουν προγράμματα λιτότητας ως ασφα­λείς επιλογές απόκρισης στην κρίση.