Στις αρχές του 6ου µεταχριστιανικού αιώνα, η Ρωµαϊκή αυτοκρατορία κλυδωνίζεται από συγκλονιστικές κοινωνικές, πολιτικές και θρησκευτικές διαµάχες. Μια σειρά από νόµους (Κώδικες) που εκδίδονται, απαγορεύουν την άσκηση της αρχαίας λατρείας και ποικίλων πολιτιστικών θεσµών, εξαναγκάζοντας τους πληθυσµούς να ασπαστούν τον χριστιανισµό ώστε να διατηρήσουν την ταυτότητα των πολιτών της αυτοκρατορίας. Το οριστικό τέλος µιας ολόκληρης εποχής είναι πλέον ορατό.
Εκείνη την περίοδο κάνουν την εµφάνισή τους και µια σειρά από φιλοσοφικά συγγράµµατα που αποδίδονται στον Διονύσιο Αρεοπαγίτη (1ος µεταχριστιανικός αιώνας), υποτιθέµενο µαθητή του Παύλου, εντός των οποίων ανιχνεύεται µια αλλόκοτη µίξη χριστιανικών δοξασιών και νεοπλατωνικής φιλοσοφίας. Τα κείµενα αυτά έµελλαν να καταστούν µέσα στον χρόνο εκ των σηµαντικότερων για την ανάπτυξη και εξέλιξη της χριστιανικής σκέψης.
Έπρεπε να περάσουν αιώνες έως ότου η πατρότητα των συγγραµµάτων αυτών αµφισβητηθεί, γεγονός που διατηρεί µέχρι σήµερα µία µακρά συζήτηση για την ταυτότητα και τους σκοπούς του συγγραφέα τους.
Σε αυτή τη σύντοµη, αλλά εξαιρετικά σηµαντική ακαδηµαϊκή του εργασία, ο Φινλανδός Ιστορικός, Δρ. Tuomo Lankila παρουσιάζει την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, όσο και γοητευτική, θεωρία της κρυπτοπαγανιστικής ταυτότητας του ψευδο-Διονυσίου. Σύµφωνα µε αυτήν, η συγγραφή των επίµαχων κειµένων αποτέλεσε για τον ελληνισµό την τελευταία οργανωµένη απόπειρα αντίστασης ενός ή περισσοτέρων µελών της Πλατωνικής Ακαδηµίας των Αθηνών, µε απώτερο σκοπό τη δηµιουργία µιας περίτεχνης φιλοσοφικής χρονοκάψουλας, που σε κάποια επόµενη στροφή του χρόνου επρόκειτο και πάλι να αναδυθεί, επιτυγχάνοντας την επαναφορά της ελληνικής φιλοσοφίας σε έναν περισσότερο φωτεινό κόσµο.
