Βαλένθια
Νεκρά κύτταρα
Σε ένα ποτάμι που κυλάει αργά
Ανάμεσα σε ψυχρά έργα του Καλατράβα
Που προσπαθούν με φώτα
Να τα κάνουν να μοιάζουν φωλιές
Για μικρές ανθρώπινες ψυχές.
Μονές νόστου.
Μόνος.
Σπίθες φωτιάς
Κούπες χαράς, εδώ και εκεί
Μισοάδειες, μισογεμάτες
Με ντόπιο πάθος
Κόκκινο
Σαν το κρασί
Πιο κόκκινο και από τα έντονα χείλια
που περνάνε δίπλα.
Πόθοι που σβήνουν γουλιά, γουλιά στο κόκκινο.
Τα χείλια ξένα, απρόσιτα.
Παρουσία αδυσώπητα σκληρή
Να θυμίζει τον πόνο του μη εφικτού.
Μείνε λίγο ακόμα,
Μακριά μου.