Το επίθετο ολιστική θέτει άμεσα το ερώτημα του Παντογνώστη. Ποιοι είμαστε εμείς που μπορούμε να γνωρίζουμε την ολότητα; Κατέχουμε μήπως ένα προνομιακό σημείο γνώσης; Απαντάμε λοιπόν: Δεν χρειάζεται να είμαστε φορείς κάποιας Αλήθειας ούτε επιδιώκουμε κάτι τέτοιο. Η ολότητα προσεγγίζεται εδώ ως βλέψη, ως ταξίδι και όχι ως ένα σταθερό σημείο όπου έχουμε στρογγυλοκαθίσει και είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε την απέραντη θέα της. Η συνείδησή μας είναι ένα ιστορικό, βιολογικο-κοινωνικό, εξελικτικό φαινόμενο το οποίο προέκυψε παρελθοντικά, δρα παροντικά και στοχάζεται μελλοντικά, με όλους τους περιορισμούς που συνεπάγεται η υλική της ύπαρξη. Επομένως, όταν αναφερόμαστε στην ολιστική παιδαγωγική, δεν μιλούμε για μια αυθαίρετη ολότητα αλλά για μια βλέψη προς την ολότητα. Ορίζουμε την ολιστική παιδαγωγική ως μια κριτική έννοια του κατακερματισμού της γνώσης, ιδίως όταν πρόκειται για σύνθετα υποκείμενα, όπως είναι ο άνθρωπος και δη τα παιδιά, και όχι ως την υιοθέτηση κάποιας προνομιακής γνωστικής σκοπιάς.
H ολιστική εκπαίδευση δίνει έμφαση στην πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας. Η μάθηση δεν μπορεί να προέρχεται μόνο μέσα από τα βιβλία αλλά και από την εμπειρία, τα συναισθήματα, την ηθική και κοινωνική εκπαίδευση.