Ανακαλύφθηκε το πτώμα ενός άνδρα στα ερείπια μιας στέγης που την ξερίζωσε η χιονοθύελλα, ενός Νένετς όπως φαίνεται, που πάγωνε εκεί πάνω, κανείς δεν ξέρει από πότε. Τον εντόπισε ένας γείτονας ανάμεσα στα ερείπια της γκοστίνκα, αλλά χρειάστηκε να περιμένουν το τέλος των ανεμοστρόβιλων και την άφιξη των εκσκαφέων για να βγάλουν το κουφάρι και να το βάλουν σ’ένα συρτάρι στο νεκροτομείο, το οποίο είχε σχεδόν αποκατασταθεί μετά την πτώση του. Πέρασε λίγος καιρός πριν ασχοληθούν· ο άνδρας δεν είχε κανένα χαρτί επάνω του, κανείς δεν είχε δηλώσει την εξαφάνισή του ούτε είχε ζητήσει να μάθει νέα του.

Γιατί τίποτα, η σχεδόν τίποτα, δεν φύτρωνε, για χίλια χιλιόμετρα πάνω στη ζώνη, μέχρι την άκρη του ορίζοντα, εκτός από ελάχιστους ζαρωμένους θάμνους που επιζούσαν κρεμασμένοι στο κενό, καθώς τους σάρωνε, όπως και τα πάντα, ένας ανελέητος θεός που κρατούσε τους ανθρώπους ταμπουρωμένους στα σπίτια τους.

Το Νορίλσκ ήταν μια πόλη ίλιγγος, ένα ψυχικό δηλητήριο που απορροφούσε τον εγκέφαλο των ανθρώπων που εξόκειλαν εκεί, σε μεταμόρφωνε σε χρυσαλλίδα μέσα σε αυγό, συντηγμένο στην καρδιά ενός χαμένου πυρήνα. Μια εντύπωση σεληνιακού τοπίου ακύρωνε τα ανάγλυφα και τα τοιχώματα, καταπλάκωνε, κονιορτοποιούσε τις αισθήσεις. Τείχη πολυκατοικιών σαν ζωγραφιές που ξεγελούν το μάτι, αυλές κατεστραμμένες απ’τούς βίαιους ανέμους, ψυχές ναρκωμένες, παραναλώματα μιας κοσμικής υποθερμίας που μείωνε τα όντα σε αντικείμενα. Κατάθλιψη, απώλεια αισθήσεων, αυτοκτονία : Η έλλειψη βιταμινών συνδεδεμένη με τις πολικές νύχτες δεν εξηγούσε τα πάντα.