« Αν ποτέ γραφόταν η ιστορία των φιλόζωων της λογοτεχνίας, η Πατρίσια Χάισμιθ δεν θα κατακτούσε απλώς μια θέση ανάμεσά τους, αλλά θα στεκόταν ισάξια πλάι σε δημιουργούς όπως ο Φράντς Κάφκα, ο Τζακ Λόντον, ο Ελίας Κανέττι και ο Τζ. Μ. Κουτσή, αποτελώντας μια εξέχουσα εκπρόσωπο του είδους. Σε αντίθεση με τη σκληρή μεταχείριση που επιφυλάσσει στις προσωπικές της σημειώσεις για τους ανθρώπους, τα ζώα χαίρουν άκρας εκτίμησης. Πρόκειται για σεβασμό που πηγάζει από τη γνώση και την εξοικείωση, και όχι από συναισθηματικά κίνητρα ».
–PAUL INGENDAAY
ΟΤΑΝ Η ΠΑΤΡΙΣΙΑ ΧΑΪΣΜΙΘ –σύμφωνα με κάποια περιγραφή– άκουσε στο ραδιόφωνο την περίφημη έκκληση που απηύθυνε στο έθνος ο Τζων Φ. Κέννεντυ, όπου τόνιζε επιτακτικά « μην αναρωτιέστε τί μπορεί να κάνει για σας η πατρίδα σας, αλλά τί μπορείτε να κάνετε εσείς για την πατρίδα σας!», σηκώθηκε, πήγε στην κουζίνα… και τάισε τις γάτες της.
Οι γάτες ήταν οι πιο πιστοί σύντροφοι στη ζωή της. Υπήρξαν εποχές που είχε και μέχρι έξι γάτες ταυτόχρονα. Ο τόμος αυτός, γεμάτος ιστορίες, ποιήματα και σκίτσα, που θέμα τους έχουν τις γάτες, ασχολείται αποκλειστικά με τη στενή σχέση ανάμεσα στη συγγραφέα και τα τετράποδα, με τα οποία μοιράστηκε τη ζωή της : ιστορίες με φαντάσματα, σάτιρες, ψυχογραφήματα ή απλώς τρυφερά πορτρέτα με το μολύβι ή με τη μορφή ποιημάτων.
« Ας μην ξεχνάμε ότι εκτός από φιλολογία είχε κάποτε σπουδάσει και ζωολογία. Το εξαιρετικό ταλέντο της Πατρίσια Χάισμιθ να εντρυφεί στη μελέτη της ανθρώπινης ύπαρξης δεν είναι λοιπόν διόλου απίθανο να οφείλεται στην επιστημονική ματιά της ζωολόγου ».
–GERT UEDING, Die Welt, Βερολίνο
