Εντός του όλου της «κρίσης», ο Σιώμος αναλύει προσφυώς τα διακριτά είδη του ειδησεογραφικού, του καλλιτεχνικού, του επιτελεστικού/κινηματικού, του αυταναφορικού μιντιακού και ακαδημαϊκού λόγου. Με πραγματικά επιδέξιο τρόπο συνδυάζει σε θεωρητικό επίπεδο τη Σχολή του Essex (Laclau, Σταυρακάκης κ.ά.), τη βιοπολιτική (Φουκώ, Agamben), τη λακανική κοινωνική θεωρία (Zizek), τη θεωρία του Μέσου, την κοινωνιολογία των συναισθημάτων, την Κυβερνητική και βέβαια τη θεωρία της μεταδημοκρατίας.