Δεν είμαι χοχλαδάκι, φωνάζω. Δεν είμαι κόκκος στην άμμο. Δεν είμαι σπιθίτσα στον ήλιο ούτε ελαφρά πνοή του ανέμου που χάνεται στην έρημο ούτε φυλλαράκι σε τεράστιο δέντρο.

Νιώθω πως είμαι όλος ο γιαλός.

Είμαι η άπειρη άμμος. Είμαι μια τραμουντάνα χωρίς αναπαμό. Είμαι η θάλασσα η απέραντη, μια σκοτεινιά και μια λάμψη μαζί. Είμαι μια ύπαρξη που πλάστηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού που διαφεντεύει τον κόσμο.

Μα, αν είναι έτσι, έχω χρέος να παλέψω για να διορθώσω τον άνθρωπο κι ας σταυρωθώ, όπως ο Ιησούς.

Πρέπει να παλέψω για έναν καλύτερο κόσμο. Έχω ευθύνη απέναντι στην ανθρωπότητα. Ο καθένας μας έχει ευθύνη για την πορεία του κόσμου...

 

Το βιβλίο αυτό αναφέρεται στη σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ δύο παιδιών, της Όλγας και του Κωστή, τα οποία παίζοντας συμφώνησαν να ζήσουν μαζί, όταν θα μεγαλώσουν, μιμούμενα το παράδειγμα των γονέων τους, που βεγγέριζαν συχνά τα καλοκαιρινά βράδια στις αυλές των σπιτιών τους σε κάποιο νησί της Μεσογείου.

Η αθώα αυτή παιδική υπόσχεση εξελίχθηκε σταδιακά σε ισχυρό ερωτικό αίσθημα, το οποίο πέρασε μέσα από περιπετειώδεις φάσεις, επηρεάστηκε από ιστορικά γεγονότα και από απρόβλεπτες συγκυρίες και κατέληξε στη συμβίωση των παραπάνω προσώπων κατά την ενήλικη ζωή τους. Η παρουσίαση των συμβάντων που χαρακτηρίζουν τη σχέση αυτή διανθίζεται με περιγραφές φανταστικών τοπίων, με υποθετικούς διαλόγους μεταξύ των πρωταγωνιστών του μυθιστορήματος, με κοινωνικούς προβληματισμούς και με αναφορές σε επιστημονικά ζητήματα. Η ένταξη όλων αυτών σε μια συνεκτική φανταστική αλλά αληθοφανή διήγηση γεγονότων, που λαμβάνουν χώρα κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, εντυπωσιάζει τον αναγνώστη και κρατεί ζωηρό το ενδιαφέρον του από την αρχή έως το τέλος.

Παράλληλα, οι φιλοσοφικοί στοχασμοί που εκφράζονται μέσα από τις επιστολές, τις οποίες ανταλλάσσουν, οι βασικοί πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος, δημιουργούν έντονο φιλοσοφικό προβληματισμό, ενώ η γλαφυρή περιγραφή εικόνων του φυσικού περιβάλλοντος, μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η συγκεκριμένη μυθιστορία, και η σκιαγράφηση της ψυχολογικής κατάστασης των προσώπων που εμπλέκονται σ’αυτήν καθιστούν το «ανά χείρας» πόνημα απολαυστικό ανάγνωσμα.