Η αρχιτεκτονική της μνήμης αποπειράται

να αναστηλώσει τοπία εσωτερικότητας.

Παλιννοστεί η ψυχή, σε οικείους τόπους ενδημεί,

ιχνηλατεί το παρελθόν, προτού στη λήθη ολισθήσει.

Χειμερινή ανθοφορία: ενδόμυχα άλγη,

ανεξίτηλες θλίψεις, εφήμερα ανθίσματα, αναλώματα

του χρόνου.

Μια περιδιάβαση δηλαδή στη χώρα των αισθημάτων,

μια στοχαστική ενδοσκόπηση και μια διαρκής «συνομιλία»

με την ανθρώπινη ύπαρξη.