«Η ζωή πάει μπροστά και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύγουνε», έγραψε ο Ελύτης. Οι καιροί ωρίμασαν, ώστε να μην κάνουμε λόγο σήμερα μόνο για πραγματικούς αφηγητές, για την τέχνη της αφήγησης και για πραγματικά αφηγηματικά «περιβάλλοντα», αλλά και για κειμενική αφήγηση, για αφηγητή και για ό,τι αφορά σε ένα αφηγηματικό κείμενο. Αυτή την οπτική που μέχρι σήμερα δεν έχει προβληθεί επαρκώς στην ελληνική παιδική και νεανική λογοτεχνία δίνει ο τόμος αυτός, ενώ παράλληλα αποτελεί έναυσμα για περαιτέρω μελέτες. Είμαστε πλέον έτοιμοι να μεταβούμε από την αφήγηση για ενηλίκους στην αφήγηση για παιδιά και εφήβους, τόσο κατά τη μελέτη όσο και κατά τη διδασκαλία παιδικών και νεανικών λογοτεχνικών αφηγηματικών κειμένων ή και λογοτεχνημάτων με ημερολογιακή, επιστολική ή (αυτο)βιογραφική μορφή. Τα πρόσωπα και τα προσωπεία και γενικότερα τις μεταμορφώσεις του αφηγητή, τις αφηγηματικές φωνές ή τις διαφορετικές εστιάσεις, τους περιορισμούς και τις δυνατότητες της πρωτοπρόσωπης αφήγησης, τις αποτυπώσεις της συνείδησης του αφηγητή ιχνηλατεί ο τόμος αυτός - πρόκληση για καινούριες αναγνώσεις της παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]