Είναι πέντε. Και οι νύχτες τους μια διαρκής αγωνία.
Η Κλερ φοβάται την ερημιά και τη σιωπή της εξοχής όπου ζει. Νιώθει απελπισμένη στο πλευρό ενός αδιάφορου συζύγου που ροχαλίζει κι ενός μικρού αγοριού που δεν είναι παιδί της.
Ο Ζακ, ψυχίατρος στη δύση της καριέρας του, ξεφεύγει από τη μοναξιά του εξαρτημένος από τα ανώνυμα τηλεφωνήματα που δέχεται σταθερά μέσα στη νύχτα, ενώ αρχίζει να αποδομεί τη ζωή του καταστρέφοντας μεθοδικά το πολυτελές διαμέρισμά του.
Η Μισέλ, μια γλυκιά συνταξιούχος, κρύβει ένα μυστικό που την αναγκάζει να σηκωθεί από το κρεβάτι και να πάει στην εκκλησία.
Η νεαρή Λένα, με το gothic στιλ, βγαίνει με γενναιότητα πριν ξημερώσει για να δουλέψει στο γωνιακό καφέ.
Ο Ερβέ, ένας ντροπαλός και αγχώδης λογιστής, διαβάζει τα e-mails του μέσα στο σκοτάδι και παλεύει με τους φόβους του.
Πέντε άνθρωποι τόσο διαφορετικοί, που όμως έχουν κάτι κοινό: τη χρόνια αϋπνία τους, που κάθε μέρα τους αποκλείει όλο και περισσότερο από τον κόσμο της δράσης. Συναντιούνται τακτικά στην ομάδα θεραπείας που συντονίζει η πάντα καλοπροαίρετη Ελέν, ειδικευμένη σε θέματα διαταραχής ύπνου. Όσο προχωρούν οι συνεδρίες οι γλώσσες όλων λύνονται, γίνονται εξομολογήσεις και ακολουθούν κρυφές συναντήσεις.
Άραγε αυτή η θεραπεία θα τους βοηθήσει να κοιμηθούν;
Θα μπορούσα να συμμετέχω στο συλλογικό συναίσθημα, όμως η κούραση με εμποδίζει. Επιστρέφω πάντοτε στο αιώνιο και άλυτο ερώτημα: πώς γίνεται όλη τη μέρα να νιώθω εξαντλημένη και τη νύχτα να είμαι ανίκανη να κοιμηθώ; Αυτό που είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο για τους περισσότερους ανθρώπους, για όσους είναι καθισμένοι γύρω από αυτό το τραπέζι είναι βασανιστήριο. Χάνομαι παρατηρώντας την αφίσα με τον φοίνικα και κλείνω τα μάτια μου μπροστά στο έντονο μπλε της θάλασσας. Πέφτω σε μια ευχάριστη υπνηλία, νανουρισμένη από τη φωνή της Ελέν στο βάθος. Κρέμομαι από ορισμένες λέξεις που με κρατούν μισοξύπνια. Κιρκάδιοι ρυθμοί, μετακινούμενο εσωτερικό ρολόι, εμπειρίες σε σπηλιές, γενικευμένη κακοφωνία, ρυθμοί ασύμβατοι με τις κοινωνικές δραστηριότητες... «Εγώ θα ζούσα ευχαρίστως σε σπηλιά αρκεί να μη χρειαζόταν να βγω ποτέ».
